NOBREZA II
Nin fu, nin fa
(nin fume, nin fala)
O que deseguida vos vou relatar podería parecer crueldade, pero cecais contando todo desde o principio sexamos capaces de ver a verdade e en consecuencia a bondade que pode destellar a nobreza que provoca a unión da fame, quizais sexa certo que non hai mal que por ben non veña..
Pero imos ca historia, Breogán e Xosé eran amigos desde ben pequenos. Xosé era unha desas persoas que sin sabelo nin pretendelo remataba sendo o centro de atención, un líder natural, unha desas persoas especiais que todos coñecemos dos que todo o que lle saía polos beizos caíalle ben, se Xosé fose americano, posiblemente sería sen el sabelo o rapaz máis popular do high school. Ainda que o grupo de amigos era numeroso, para Xosé a amizade que máis tiña en estima era Breogán.
Breogán era o polo oposto a Xosé. Breogán trabábase ao falar, era tatexo de nacimento, a ainda así, ou quizais por eso mesmo, a sua amizade afondou máis que cos outros rapaces. Namentras nos demáis había un pequeño sentimento de envidia, Breoganciño admiraba o que para el era case poesía que Xosé vertía instintivamente pola boca; adoitaba e adoraba escoitalo, quedaba como enfeitizado coas suas charlas, e facíalle sentir fachendoso por ser o seu amigo, case como se dun fillo propio se tratase.
Pero pasou o tempo, xa rondaban todos os sesenta anos e namentras os demáis levaban con naturalidade física a sua idade, a Xosé, debido a un cancro na gorxa, tivéranlle que estirpar as cordas vocais, cando xa levaba tempo finado nunha silla de rodas por mor dun accidente que tivo alá pola Argentina no barco no que andaba. Desde entonces Xosé entro nunha depresión, nunca quería sair, e a verdade os seus amigos da infancia despois de intentalo varias veces, acabaron por desistir.
Breogán tivera que emigrar, caso raro en Gallaecia!, e montara un negocio que lle ía moi ben alá en Costa Rica, daquela non había telefonía e case era imposible manter un contacto a tanta distancia, polo que non se enterara de nada do que a Xosé lle pasaba. Mais, e aquí entrou unha das divinidades da nosa terra, un dos signos de identidade da nosa terra, que nos distingue dos resto dos mortais, e ainda que a pesares de que xa tiña a sua vida feita aló ca sua familia, a deusa morriña dou por estreitar os lazos de unión rotos pola emigración e Breogán voltou para a sua Galiza. Ó chegar, xa o puxeron ó día dos problemas de Xosé, así que foi correndo á casa del. Ó chegar abrazouse ó seu líder, ó seu amigo, e poucas veces teredes visto unha imaxe tan mollada como a que formaban os dous amigos e o millón de bágoas que dos seus ollos saían.
Ó rematar, Breogan levou a Xosé a tomar un viño co resto dos “rapaces”, e como pasa nestes casos escomenzaron todos a falar das anécdotas, das aventuras e incluso da fame que pasaran cando andaban todos xuntos. Nesto estaban cando Xosé empezou a chorar silandeiramente, sen emitir ningún tipo de son, de laio, de lamento para tratar de que bágoas pasasen desapercibidas, pero un deles douse conta e preguntoulle o motivo da sua pena, e Xosé collendo un papel e un lápiz escribiu.”Eu tamén quero falar como vos” e pasoulle a nota a Breogán. Breoganciño arrodillouse cara el e bicándolle as mans díxolle:”
Bas, bas, bastante fala, fala, falaste de pe, de pe, de pequeño, ami, ami, amigho, agora to, to, tócame fa, fa, falar a min” e sorriulle. Todos escacharon a rir, incluso Xosé que non paraba de abrazalo, pero era unha risa sá, nobre…
Nestes tempos que corren, nos que hai moita costume de rirse dos males alleos, quizais coidando que nunca nos veremos mal, tartamudeando egocentrismo, ruindade e maldade a partes iguais, deberiamos aprender do importante que é a amizade contínua, ainda que como neste caso, esté feita de palabras intermitentes..
Nin fu, nin fa
(nin fume, nin fala)
O que deseguida vos vou relatar podería parecer crueldade, pero cecais contando todo desde o principio sexamos capaces de ver a verdade e en consecuencia a bondade que pode destellar a nobreza que provoca a unión da fame, quizais sexa certo que non hai mal que por ben non veña..
Pero imos ca historia, Breogán e Xosé eran amigos desde ben pequenos. Xosé era unha desas persoas que sin sabelo nin pretendelo remataba sendo o centro de atención, un líder natural, unha desas persoas especiais que todos coñecemos dos que todo o que lle saía polos beizos caíalle ben, se Xosé fose americano, posiblemente sería sen el sabelo o rapaz máis popular do high school. Ainda que o grupo de amigos era numeroso, para Xosé a amizade que máis tiña en estima era Breogán.
Breogán era o polo oposto a Xosé. Breogán trabábase ao falar, era tatexo de nacimento, a ainda así, ou quizais por eso mesmo, a sua amizade afondou máis que cos outros rapaces. Namentras nos demáis había un pequeño sentimento de envidia, Breoganciño admiraba o que para el era case poesía que Xosé vertía instintivamente pola boca; adoitaba e adoraba escoitalo, quedaba como enfeitizado coas suas charlas, e facíalle sentir fachendoso por ser o seu amigo, case como se dun fillo propio se tratase.
Pero pasou o tempo, xa rondaban todos os sesenta anos e namentras os demáis levaban con naturalidade física a sua idade, a Xosé, debido a un cancro na gorxa, tivéranlle que estirpar as cordas vocais, cando xa levaba tempo finado nunha silla de rodas por mor dun accidente que tivo alá pola Argentina no barco no que andaba. Desde entonces Xosé entro nunha depresión, nunca quería sair, e a verdade os seus amigos da infancia despois de intentalo varias veces, acabaron por desistir.
Breogán tivera que emigrar, caso raro en Gallaecia!, e montara un negocio que lle ía moi ben alá en Costa Rica, daquela non había telefonía e case era imposible manter un contacto a tanta distancia, polo que non se enterara de nada do que a Xosé lle pasaba. Mais, e aquí entrou unha das divinidades da nosa terra, un dos signos de identidade da nosa terra, que nos distingue dos resto dos mortais, e ainda que a pesares de que xa tiña a sua vida feita aló ca sua familia, a deusa morriña dou por estreitar os lazos de unión rotos pola emigración e Breogán voltou para a sua Galiza. Ó chegar, xa o puxeron ó día dos problemas de Xosé, así que foi correndo á casa del. Ó chegar abrazouse ó seu líder, ó seu amigo, e poucas veces teredes visto unha imaxe tan mollada como a que formaban os dous amigos e o millón de bágoas que dos seus ollos saían.
Ó rematar, Breogan levou a Xosé a tomar un viño co resto dos “rapaces”, e como pasa nestes casos escomenzaron todos a falar das anécdotas, das aventuras e incluso da fame que pasaran cando andaban todos xuntos. Nesto estaban cando Xosé empezou a chorar silandeiramente, sen emitir ningún tipo de son, de laio, de lamento para tratar de que bágoas pasasen desapercibidas, pero un deles douse conta e preguntoulle o motivo da sua pena, e Xosé collendo un papel e un lápiz escribiu.”Eu tamén quero falar como vos” e pasoulle a nota a Breogán. Breoganciño arrodillouse cara el e bicándolle as mans díxolle:”
Bas, bas, bastante fala, fala, falaste de pe, de pe, de pequeño, ami, ami, amigho, agora to, to, tócame fa, fa, falar a min” e sorriulle. Todos escacharon a rir, incluso Xosé que non paraba de abrazalo, pero era unha risa sá, nobre…
Nestes tempos que corren, nos que hai moita costume de rirse dos males alleos, quizais coidando que nunca nos veremos mal, tartamudeando egocentrismo, ruindade e maldade a partes iguais, deberiamos aprender do importante que é a amizade contínua, ainda que como neste caso, esté feita de palabras intermitentes..
