Falaba el só, ou non, naquela cova, que nin a luz do día chegaba a iluminala, por riba cando subía a marea enchíase de auga, deixando sómente un furado na parte traseira que seguía quedando en seco facendo de cama e de miradoiro, todo á vez, e malia que estaba case todo ocupado por dous estraños vultos, deixaba o sitio suficiente para o noso protagonista:
- Estaba tolo dicían, estaba tolo …e máis un carallo¡
- Estaba tolo, dicíano os médicos e as enfermeiras daquel psiquiátrico.
- Está tolo, está tolo, dicían os sisados sómente porque decidín vivir con elas.
- Saqueinas das gaiolas que constrúen os humanos para enterrar os seus seres queridos, os seus seres queridos¡…e o tolo sigo sendo eu (ha,ha,ha).
- E si estou tolo, que? Quen non ía tolear vendo como desangraban as súas bolboretiñas; como alguén lles arrincaba xa para sempre a súa capacidade de voar libres.
A marea estaba baixa, e fora oíase o rosmar da xente. Era un día tristeiro, dos que sementan depresións na atmosfera e na alma da xente, día escuro dun inverno chuvioso por máis, de maneira que só andaban nas rúas os que trataban de atopar ó noso tolo da cova por máis que no seu interior sentisen que non debía facelo, porque, quen eran eles para xulgalo, quizais a liña entre estar ben ou tolear era máis frouxiña, máis cativa do que coidamos, sómente fai falla algunha desgraza que por mor do infortunio ou da ruindade dalgunha xente se podía producir, emporiso que a búsqueda era constante pero non moi a fondo.
O tolo, seguía falando case que só na cova, case que nu de roupa e de conciencia, case que famento de comida e cariño, case carente de sentido aínda que ca xenial xesticulación e a expresividade de ollos que a loucura magnifica ate case deformar as faces:
- Miñas bolboretiñas, miñas bolboretiñas, xa ninguén volverá a facervos dano.
- Maldito fillo de puta, has de apodrecer antes que elas, porque a ti, a ti non hai amor no mundo que se saque do nicho….fillo de puta.
- Coidabas que te ías librar por ser o fillo do señorito…e máis unha merda, vos tamén sangrades cabróns, incluso máis que os pobres que só nos temos os uns os outros.
- E eu só tiña a elas, as miñas bolboretiñas..non che chegou con abusar delas, con mexarlles por riba, por deixar que a bolboreta nai tivese que ver como lle facíalles tamén iso á bolboreta filla e como a matábades, para finalmente matar tamén a ela para que non che puidesen denunciar.
- Peor foi ter que oír no estrado que o xuíz che daba a liberdade por encontrarte nun estado alterado cunha perda da consciencia por mor dun medicamento que dis que tomabas, despois de escoitar todo o que fixestes con elas.
- Pero non contabas que onde se perde a xustiza e os xuíces estaba eu, que sen mediar máis que o tempo necesario para atravesar a liña distancia-temporal entre o ditame do xuíz e a separación que entre nos había, degoleiche á vista de tódolos que encheran de cartos a xustiza para que ésta mirara para o outro lado.
- (ha ha ha) Só a morte e común para ricos e para pobres, sentín como perdíalo alento igual que as miñas bolboretiñas, vin como os teus ollos que antes ollábanme por riba do ombro, agora pedían compaixón…e máis unha merda¡ si de algo me arrepinto e de que sufriras tan pouco, só agardo que o demo remate o traballo que eu só comencei.
- Por iso foi que me enviaron a aquel psiquiátrico, por abrazarche e mirarche ós ollos co mellor dos meus sorrisos namentres te desangrabas.
Naquel psiquiátrico obrigábanme a ler, como parte da miña terapia e déronme un libro dos antigos pobos celtas. Un deses pobos tiñan o costume de embalsamar o corpo dos seus defuntos para conserva-los por si algunha vez as súas almas decidían reencarnarse en eles mesmos, explicando con todo detalle a composición dunha poción utilizada, polo que decidín fabricala. Unha noite máis escura que os mesmo inferno, achei a maneira de escapar e fun desenterrar á miña muller e máis á miña filliña, embalsameinas e acochámonos os tres nesta cova na que agora estou:
- Sei que pensades que son un tolo por querer estar con elas.
- Non digo que non teñades razón, pero tódalas noites deitome o carón delas e sego sentindo o calor, o cariño e ate o agradecemento por non deixalas apodrecer naquel nicho.
Desde entón todo o mundo anda a miña procura, sen darse conta que estou naquela cova, xusto debaixo dos seus pes, e aínda así non son capaces de atoparme. Xa é tarde, e como tódalas noite súbome enriba do furado, doulle dous bicos ás miñas bolboretiñas e durmo ó seu carón ..pero esa mesma noite tiven un soño extraño: soñei que os seus corpos encoirados por mor da poción abríanse como crisálidas e dentro delas saían outra vez vivas as miñas bolboretiñas e namentres me bicaban…despertei.
- Que merda fago aquí, outra vez neste psiquiátrico.
- Xa me atoparon de novo este fato de cabróns insensibles.
- Si me atoparon a min, tamén as atoparon a elas, que fixestes con elas, cabróns.
Volvo a derrubarme, volvo a chorar, de pena, de rabia, de noxo…non sei ben de que, pero o certo e que as bágoas ademais de limparme a cara tamén me empezaron a limpar a mente, a liberarme dos azos da tristura, deixando de ter compaixón de min mesmo, e pensar en escapar para buscar ás miñas bolboretiñas. Collín un coitelo da cociña daquel hospital e cal fillos de señoritos empecei a matar a todo aquel que trataba de pararme ate chegar finalmente fora. Aproveitando a escuridade da noite, corrín cara a cova e case como se escoitase un enfeitizado canto de nereida chamándome, tireime ó mar, xa que a marea estaba chea, e metinme dentro dela…pero non estaban:
- (ha ha ha) Non foi un soño, non foi un soño, as miñas bolboretas voan de novo, e despois dicían que estaba tolo (ha ha ha). Esa noite a marea subiu máis que nunca naquela cova, ate afogar a súa risa, a súa vida pero non o seu soño.
