Disque somos un pobo que non se sabe si subimos ou baixamos, se imos ou se vamos, quizais teñamos a sabedoría dos que unha vez foron perseguidos, humillados, explotados dentro e fora das nosas fronteiras, crebados lingüística-mente, polo que tratamos de non dar pistas de onde achar as nosas debilidades para non poñerllo doado os que trataron de facelo e que aínda seguen, agochados na máscara política e de igualdade, para tratar de reventar todo o traballo que de reo tiveron os nosos antepasados, para eles e sobre de todo no nome deles, vai dedicada esta nova tricontoloxía
I
E ANDA A SERVIR….
Carmela era una muller intelixente, desas que só a falla de escola fixeron que rematara os seus días servindo na casa do señorito. Iso si, o seu traballo tomábao en serio, como o mellor traballo do mundo, non en vano é tan importante neste mundo ter un bo avogado como un bo camareiro. Pois ela era a mellor serventa do mundo, escomenzou con tan só nove anos, e agora xa tiña setenta, e despois de pasar dúas xeracións de exprotadores na súa carne, con toda a dignidade que che da o traballo ben feito, recoñecido e recompensado pasou a servir á neta da primeira señorita, como se acostumaba a chamar naquel tempo, ou Doña Sinda, a pesares de basar o seu rango na vida na desviación proxeneta do seu marido que achou na súa necesidade de comer, o remedio rastreiro as súas necesidades sexuais, o que definiu Castelao na súa obra “OS VELLOS NON DEBEN NAMORARSE”, máis o que se definiría como vello verde, pasou a ser namoramento só por mor dos cartos… semella como a exprotación infantil que tanto aborrezo, pero parece ser que si o meniño canta e actúa non é, pero si traballa recollendo cartóns para poder saír da fame, entón si, entón é exprotación infantil, e inflúe na seu percorrer como meniño, o outro…seica non…
En fin, Carmela levaba toda a súa vida facendo a súa laboura como serventa sen ningunha tara, sen ningún reproche ate que chegou ela…a nova señorita.
- CARMEN¡ Los platos no están lo suficientemente limpios, hay que limpiarlos mejor.
Carmela, que era una muller de gorentaba de facer a súa laboura o mellor posible, porque para ela facer ben o seu traballo era importante, relimpou os pratos dúas e tres veces, pero a cantiga sempre era a mesma:
- CARMEN¡ Los platos no están lo suficientemente limpios, hay que limpiarlos mejor.
Carmela foi ó río das augas máis mornas e fregou con area da Praia os devanditos pratos, secounos ca la do único traxe que ela mesma tiña para os días de festa e prantounos na mesa co máis grande dos cariños, e tivo que escoitar:
- CARMEN¡ Los platos no están lo suficientemente limpios, hay que limpiarlos mejor.
Carmen xa estaba desesperada, e non sabía que facer para ter aqueles pratos, que nin de fábrica saíran tan brancos, o suficientemente inmaculados para que a señorita non lle puxera tara, e…mexoulle enriba deles.
O rematar volveullos a por na mesa na que estaba co seu home vello e cos vellos amigos que tiña, e díxolle:
- Vés Carmen, así sí que están bien, que le hiciste.
A señora Carmela fitou cara ela e coa habilidade que nos dá a sorna desta terra díxolle:
- Era falta de auga quente, señorita (hahaha).
Xente intelixente, xente valente, só así se entende que só eles, os nosos labregos, os nosos mariñeiros, os nosos escravos, foron quen de perpetuar esta nosa lingua.
