ONTE MORRÍN III (tricontoloxía)

ONTE MORRÍN III
(tricontoloxía)

“Onte morrín. E agora que? Devecía por saber que sentían os humans ao pasar ao alén mundo. Nin polo maxín se me pasou caer eu mesmo na miña trampa, autonicándome, languidecendo pouco a pouco, atrapado nas miñas infalibles gadoupas. Miro ao meu arredor e vexo á xente felizmente alporizada, saltando, revirados de alegría, berrando ao unísono:- morreu a morte, matamos á morte, xa ninguén máis voltará morrer-“.

“A morte feita cadáver. Trato de razoar que significa todo isto, cales poden ser as consecuencias da miña morte. Nun principio semella algo bo para o ser humano. Xa ninguén morre. Agora que parecía que o descenso da natalidade podería supor un problema no planeta terra, de súpeto achamos unha solución...¡non saben que fixeron estes humanos!.”

“Imaxinemos unha persoa duns cen anos, cos achaque típicos da súa idade: reuma, perda paulatina dos sentidos e das capacidades motrices, dores, enrugamento da pel con chagas, etc..máis ou menos sería un caso normal dos que chegan a esa idade, agora voltemos imaxinar ese corpo con mil anos, con dous mil anos... porque a morte non ten nada que ver coas limitacións e a finitude do corpo humano”.

“Xa non me vou meter nas consecuencias socio-económicas que serían verdadeiramente destructivas (paro, ¿a qué anos sería a xubilación?, acugulamento da poboación e do planeta en xeral, propagación de pragas e enfermidades víricas xa que se os homes non morren os animais tampouco, fame, ateigamento de peixes no mar ate non quedar mar, o ar inzado de aves ate non quedar un anaco de ar, en fin un planeta envolto de corpos podrecendo, un planeta morto en vida”.

“Eu non era o malo, o meu traballo nun principio consistía en separar os corpos das almas cando os primeiros xa non daban máis de si mesmos. Eu tiña un labor case de caridade, de liberación, era unha peza indispensable para poder manter a vida no planeta tal como estaba concebida. Os malos eran eles mesmos, os humanos, os mesmos que me mataron a min. Eles son os que violaban e mataban meniños, eles asasinaban e maltrataban mulleres, acababan cas poboacións so con afán de lucro, eles escravizaron corpos e mentes da xente mental, social e economicamente febles ate levalos ao suicidio, eles exterminaron comunidades enteiras experimentando con armas químicas, eles, en fin, foron e seguen sendo fontes de corrupcións, maltratos e vexacións de todo tipo, acabando con especies enteiras de animais, eles foron os que trocaron a miña amable e fermosa imaxe por unha tenebrosa figura esquelética cunha gadaña para dirixir a súa culpa cara a min. Eu fun creado para acoller aos de (como din na comunidade de humans da Nazón de Breogán) :-para sufrir así foi mellor que os levara “Nuestro Señor”- pero por culpa deles rematei traballando mil veces máis cos de:- non ves muller, morreu no mellor de vivir-. Malditos humanos”.

“ E agora atópome aquí vagando en terra de ninguén, mataron á morte e agora non hai quen me leve, só me queda vivir na morte, mirando como van morrendo os homes en vida...¡Que fixestes insensatos!