GALICIA FEDELLA II (E a primeira vez que vin...)

Mil demos non saberían expricar o porque desta nosa forma de ser, nen tan siquera da nosa maneira de non ser, decían nunha coñecida película: “cando crees que os estas fodendo, eles estanche fodendo a tí”, pode ser outra seira de redimir as nosas inquedanzas, os nosos anceios, ou simplemente ese sentido da supervivencia que nos dou o tempo da fame. Non trato con isto de xustificar todo o que se faga no nome da mesma, nin moito menos, agás cando os que pasan fame son os teus fillos, a túa xente, namentras ós que lle roubes non sexan os teus veciños que a moi duras penas logran cumprir esa necesidade básica. Nunha Galiza, envolta no tempo da postguerra, contábanos unha muller de máis de noventa anos que nos atendía nun bar a historia que deseguido vos vou relatar, que mentras nos ía narrando o que ela vivíu saían nas noticias que o goberno ía crear unha lei para que se aprazase a xubilación ate os setenta anos…parou un intre, mirou cara a televisión, fitou cara nos e dixo: “a ver como fagho eu aghora para cheghar a eles, ghopinhos” e votou a rir (ha, ha, ha)… demasiado galega ate para min.

E a primeira vez que vin…
E a primeira vez que vin un mercedes furado por unha escopeta de sal….
Era unha parella desas que veñen de fora, dos que dín: “que bonito es Galicia, lástima que su gente sea tan atrasada”, namentras ensuxan os nosos montes, as nosas praias, en fin, a nosa natureza con toda crase de basura que eran capaces de xenerar. Non ían tiralas a unha papelera, porque para iso xa estaban os atrasados do pobo, e só eles, no mes que viñan a pasar o vran a Sanxenxo, facían que comeramos quentes o resto do ano ou eso creían eles, e nos ensinaran o que era a vida de verdade, como se inventaran eles a Universidade de Santiago, ou o Windows, ou o tratamento para o cancro, senon todo o contrario, foron e siguen sendo o cancro de Galiza, non respetando a nosa natureza, encarecendo a vivenda e facéndose cas empresas e a enerxía que esta nosa nazón produce… mais iso non cabe neste conto, quizais nun posterior, cando o meu coñecemento poda rubirlle un chisquiño entre os tobillos e a rodilla, do libro que mellor exprica a realidade galega, do mellor dos galeguistas, da figura que mellor nos representa…por suposto falo de SEMPRE EN GALIZA de Daniel Afonso Rodríguez Castelao, namentras, só tratarei de facer chegar a vos a sabeduría da nosa xente. Pois estaba a nosa parella de veraneantes pola Galiza rural de Ardán (localidade de Pontevedra), cando de súpeto viron un home que estaba nunha leira apañando sacos de patacas e meténdoos nunha furgoneta:
- Cari, podríamos comprarle un par de sacos para nosotros, seguro que se los quitamos por dos duros a estos aldeanos.
- No me parece bien que nos aprovechemos de su ignorancia, pero…que caray, también ellos nos cobran bien los “cafeses” en Sangenjo.
O macho Alfa desta parella dirixiuse ó labrego e díxolle:
- Hola, mira, queríamos comprarte dos sacos de patatas ¿Cuánto valen?.
- Mire, valer valer, valen máis do que vostedes poden pagar, pero por 50 pesos cada un poden levalos.
Fitaron un cara o outro e en voz baixa para que o noso labrego non os escoitasen namentras tiñan a seguinte conversa:
- Ah, que barato es, pero estos gallegos son muy ignorantes, seguro que si le ofrecemos menos, nos lo deja a la mitad de precio.
- Fijo que sí, cari, déjame a mí, ya verás como lo engaño.
O home seguía enchendo a furgoneta cos sacos de patacas cando notou como se volvían a dirixir a el aquela parella de fora:
- Mira, señor, nos parece un poco caro, y además no tenemos más que setenta “pesos” como le llamais aquí, así que si los quieres, nos tienes que vender las patatas por ese precio.
O labrego mirou cara eles, asentou ca cabeza, colleu os cartos e díxolle:
- Ahí as tendes, collédeas.- Colleu os cartos, subeu a furgoneta e dispuxose a acendela para marchar.
- Mira, perdona, porque te vas tan aprisa, ¿no tienes tienes miedo a que en vez de coger dos sacos cojamos tres o más?.
- Mirade, collede os que queirades, eu teño que marchar.
- ¿Qué dijo cari?.
- Yo que sé, alguna tontería de estos ignorantes.
De súpeto escoitouse un berro dalguén que corría cara a eles cunha escopeta:
Me cagho na cona que vos pariu, ladróns do carallo, fillos de puta¡.- Era o dono da leira, que escomenzou a dispararlle con balas de sal, que non matan, pero firen os orgullos, curan as soberbias e malpoucan os vehículos.
E a primeira vez que vin un mercedes …