ESTE CONTO NON TEN FINAL

ESTE CONTO NON TEN FINAL

En Galiza hai un home que ten máis de mil anos…

Sentado nunha cadeira de madeira con repousabrazos que sen ningún tipo de finalidade estética puxeran enfronte da mesiña-escritorio da miña habitación e ollando desde a miña fiestra como a medida que subía a marea desatábase de novo unha terrible tormenta das que os vellos chamaban “das de antes”, trataba de encontrar un fío condutor para un novo relato que trataba de comezar:”Non sei que daría porque a miña Virxenciña da Renda particular me inspirara como só ela foi capaz de facer outras veces”. E nisto estaba Ghopiño, cando sentiu unha estraña presenza achegándose por detrás…era a morte:

GHOPIÑO: Quen anda aí?.
MORTE: Son a morte.
G: E que se che perdeu por aquí- dixo con certo anoxo.
M: Veño buscarte.
G: E ti coidas que estas son horas de andar a molestar a xente?
M: Homeeee- dubidou- eu é o que me mandaron.
G: E porque sabes que son eu e non te erras de persoa, acaso coñecíasme de antes?
M: Home non, pero polos sinais que me deron…..
G: Que che dixeron, que viñeras a buscar a un pequeno ghordiño de Palmer City, como dirían os americanos?
M: Non exactamente pero por aí van os tiros.
G: Moi ben, agora imaxina que aquí vive unha persoa desas características e que eu estou de okupa, segues estando seguro de que son eu a quen tes que levar.
M: Estás aquí de ocupa?
G: Si, agora que?
M: Pois non sei, eu…
G: Que va homiño, son o único que vive aquí, pero imaxina que fose ao contrario, xa me levabas ó alén mundo so por ser pequeno e ghordiño- votou a rir. –Que pouca seriedade carallo!
M: A ver, Ghopiño, non mo poñas máis difícil.
G: Ah moi ben, si para ti é difícil xa me contarás para min, que son o que vai morrer (ha,ha, ha).

Ghopiño outeou de arriba a abaixo a figura da morte e cunha mestura de tranquilidade e sorna continuo dialogando con ela:

G: Mira, a min a verdade e que tampouco me importa morrer, ao fin e ao cabo vouno ter que facer polo menos unha vez, así que nese aspecto o mellor era facelo canto antes e xa continuar tranquilamente vivindo, sen máis sobresaltos deste tipo, non?.
M: Pero…, é que se morres suponse que é para sempre.
G: Quen che dixo iso a ti?. – dixo sorrindo.
M: Home, eu é o que teño entendido.
Ghopiño botou as mans á cabeza cunha clara pose de “non o pode crer”.
G: Ai meu deus, pero que desastriño me es, e ti dedícaste a isto da morte, xa collen a calquera por alí arriba. Ti de verdade eres a morte o mándaronche dunha E.T.T. porque a titular está de baixa?. Agora en serio, nunca oíches falar da reencarnación?
M: Home, algo escoitei- quedou pensativa- e se así fose en que ou en quen che gorentaría reencarnarte.
G: Non o teño claro, o que si trataría é que non fose pequeno e ghordiño que non sei a conto de que nos tendes manía (rieu).

A morte comezaba a pasar dunha fase de estupefacción a unha etapa de nerviosismo e empezou a dar voltas a habitación, namentres Ghopiño continuaba coa súa trenla:

G: Mira que che digho, e logho hai necesidade de andar con esa gadaña tan chea de ferruxe. Ti non te das conta de que podes tocarme con ela sen querer e podo coller unha infección, e iso queiras que non, é moi incómodo e ademais fai un cadáver moi feo, e non quererás que a miña nai me teña que ver por derradeira vez todo cheo de gangrena e chagas.
M: Ate o de agora ninguén se me queixou.
G: Dáme a sensación de que tampouco das demasiado tempo para as queixas (sorriu). Ti chegas e como di un amigho meu “nun vira vira” fas o teu traballo e listo.
M: Non vexo porque hai que botar máis tempo.
G: Non sexas ruín, cando vas morrer, uns minutos arriba ou abaixo a ti ighual non che supón nada pero ao que morre, poida que si.
M: Nunca o vira desa maneira, desculpa, tratarei de ser máis considerada.
G: De tódalas maneiras, ao que íamos. Ou sácaslle o ferruxe a ghadaña ou vai buscando outro pequeno ao que levar.
M: Pero..
G: Nada, nada, sen peros, se queres que me vaia contigho vai limpando a ferramenta.

A Morte comezou a soprar cunha mestura de nerviosismo, desesperanza e enfado ao mesmo tempo, mais fixo o que Ghopiño lle dixera como a última petición do moribundo e sobre todo para non andar con máis voltas:

M: A ver homiño, compráceche a ferramenta tal como cha traio, ou aínda non?
G: Moito mellor, ves como non custa nada facer as cousas ben, ademais eu non sei como che deixan traballar así, alí arriba nunca oíron falar do Plan de Riscos Laborais, non se pode traballar con esas artes en tan mal estado. Ademais, mira que pinta levas.
M: Por que dis iso? eu son a morte.
G: Pero ti viches que roupa levas.
M: Que lle pasa a miña roupa?.
G: Que lle pasa a miña roupa, que lle pasa a miña roupa, pero ti mirácheste ao espello hoxe?, de que contedor sacastes esa roupa, eses farrapos sen pranchar, sucios e por riba neghros, que pasa, estás de loito, morreuche alghén? – outra vez votou a rir.
M: Non sei, levo toda a vida así.
G: Pois xa é hora de que te vaias cambiar, eu así non vou contigho a ningún lado. Ti non ves os que traballan nos tanatorios, sempre perfectamente peiteados e vestidos cun traxe, da ghusto ir con eles a calquer lado, pero contigho…; veña vaite cambiar, pon algho máis aleghre ou polo menos máis eleghante; tes que pensar que para a persoa que vas levar, é un dos días máis importantes da súa vida, ou debería dicir da súa morte, hahahaha.

Nunca tal lle sucedera, a Morte non daba creto do que oía, pero foise cambiar. Rebuscou roupa nos tendedeiras ate que rematou por escoller unha camisiña branca, unha saia vermella e negra con faldriqueira e refaixo, unhas medias de liño, e un xustillo con mantelo de gala adornado con pedrería verde, pasou de andar con aqueles andraxes a ser a máis enxebre das mortes, e desa maneira volveu cara Ghopiño:

M: Xa estou aquí, que che parece, xa podes vir ou aínda non che remato de gorentar?
G: Muller, non é o que agardaba, pero o certo é que non che queda mal, unha morte tan enxebre como despeiteada. Pero mira que peliños, non te peiteaches hoxe.
M: Home, non eu..
G: Eu, eu, eu, ti cres que esas son maneiras de levar a un home. Mira vaite peitear un pouquiño e xa logho ves buscarme.

A morte ao ver a seguridade con que lle falaba, foi para o baño e comezou a recoller aqueles peliños revoltos e a asear aquela faciana descoidada sen ter moi claro o porqué, e tornou para xunto Ghopiño.

M: Xa estou aquí, váleche agora?.

Agora o que quedaba aparvado era Ghopiño, a morte era unha muller, fermosa como ningunha, cuns profundos ollos verdes a xogo coa pedrería do mantelo, cálidos e brillantes como o lume do mesmo inferno. Embruxada a noite coa leixaprén das distintas tonalidades que os lóstregos da tormenta cuspían na habitación a través da fiestra, dou por enfeitizar o momento tanto como aos protagonistas cuxas miradas se atoparon establecendo lazos que Morte non sabía que era quen de sentir por ninguén e que Ghopiño endexamais soñou sequera ter con unha muller e moito menos coa morte. Mais, caprichos do corazón, que teimaron que houbese algo entre eles, acadaron por crear a parella máis fúnebre, estraña e fiel dende King Kong e Fay Wray. Nesta senrazón andaban, cando Ghopiño exclamou:

G: Lévame o resto da miña vida ou da miña morte ou o que sexa que teña que experimentar contigho.

Morte pensou que se o levaba con ela xamais volvería velo, así que acercando a súa meixela á del dixo:

M: Que estás facendo?.
G: Un conto, un pequeno relato.
M: De que vai?
G: Dunha historia de amor entre a Morte e un pequeno ghordiño de Palmeira, pero se temos que marchar..
M: Non hai presa, agardo por ti ata que a remates.

Ghopiño caeu na conta de que se remataba o conto, Morte tería que levalo con ela e perderíanse para sempre…por iso en Galiza hai un home que ten máis de mil anos e un conto sen rematar.