INOCENCIA

INOCENCIA
“Elvis Presley naseu en Ghalisia...”
Era un día estrano de calor, cunha escura cor no ceo que amenazaba tormenta; un deses días nos que as nubes semellan querer por lindes ao espazo aéreo, de feito caían sobor da dársena de Bueu pingas de choiva que apenas se sentían ainda que aos pouquiños nos ía calando a todos.

Algo acontecía naquela dársena. Un grupo de cativos ollaban sinalando cara ela cunha mistura de tensión, asombro e curiosidade.

De pronto chegou un dos da banda ca cara deformada como por un golpe e a roupa sanguinolenta con novas que segundo el mesmo escoitara no telediario, falando con acento das Rias Baixas, un castelán galeguizado a forza de introducirlle gheadas e seseos.
- ¿Escoitastedes as notisiiiiiiias? Eeeelvis Presley naseu en Ghalisiiiiiiiiia.-dixo cantando, como si fose de Marín.
Ninguén lle fixo caso, estaban todos absortos co suceso da dársena, nin tan siquera fitaron cara el, agás unha extraña persoaxe que o rapaz nunca vira.
- Eso que dis e mentira, Elvis Presley naceu en Tupelo, no estado de Mississippi.
- Que sí- insisteu- que o dixeron no telediario...polo visto naseu en Palmeira eeee..e era pequeño-improvisou.
- Elvis era máis ben alto.- replicoulle sorrindo.
-Boh, paresía alto porque porque...-volvía a improvisar-...porque os americanos son pequenos ou, ou ou...ou cresería polo cambio de aires; hai moita xenté que lle afecta moito como ....como a Elvis Presley. A extraña figura escachou a rir.
Continuaron mirando cara a dársena donde tres pequenos barcos pesqueiros”dos que andan á sardina”, según comentaba un dos rapaces cunha pose de autoridade en cuestións náuticas, tentaban sacar algo do mar; algo que desde a lonxanía semellaba un tronco dunha árbore, ou un peixe grande, ou...o de sempre, maldita sexa, outro pescador afogado que pasa a engrosar a longa lista do cemeterio náutico de Galicia. Poderíamos facer nesta nosa nación un salón náutico-necropesqueiro con tódolas crases de afogamentos: por descoido, por celos, por confianza, por carraxe, por fame, por decisión propria...cecais estes dous últimos sexan os máis terribles e só por iso serían os stands máis visitados da nosa necroexposición; así funciona o ser humano, supostamente o máis racional dos animáis co máis animal dos raciocinios.

O afogado xa estaba sobre o peirao metido nun dos sacos que as autoridades correspondentes teñen preparados para estes tristes casos. O rapaz e a estraña figura acercáronse ate o lugar donde se achaba o cadáver. O cativo asombrouse ó ver á sua nai chorando diante da bolsa do afogado, mais perto del había unha antiga cassette rota e desfiañada de Elvis Presley que chamou a sua atención. Namentras o a extrana figura acercouse a nai do rapaz e escoitou a unha señora que decía:”coitadiña, onte morreu o seu fillo Akeliño nun accidente e hoxe o seu marido afogado”.
O rapaz fitou para a cassette de Elvis Presley, para a nai e para a bolsa do cadáver e pensou para el mesmo “mi madriña, non sei si Elvis Presley naseu en Palmeira pero mira por donde, veu morrer a Bueu, e preghuntome eu, desde cando a miña nai é fan de Elvis”.
Elvis Presley colleu o rapaz pola man e díxolle:”vente Akeliño, imos a buscar ó teu pai”.
Akeliño, co máis terrible das inocencias contestoulle:”ooooh, meu pai vai a tardar en chegar que saiu a pescar”

Elvis Presley fitou cara él e votoulle un soriso de compasión con bágoas nos ollos...coido que é a primeira vez que vin chorar a un espírito.