CARMELA

CARMELA
Foi una desas mulleres que non pudo facer a sua vida, a pesares de ser ben fermosa en moitos sensos, por ter que marchar para darlle de comer ós seus país. Foise a Madrid a traballar de muller de servicio, en fin, naqueles tempos chamábanlle de criada ou sirvienta, o cal era máis axeitado ou polo menos máis axustado á realidade pois en troques dos extintos señores feudais apareceron os novos ricos que eran case peores. Unha vez morreron os país voltou para a sua casa, que xa nunca abandonaría ate a sua morte. Era unha muller de forte carácter, ainda que rezumaba bondade por tódolos poros da sua pel, polo que era querida e respetada por tódolos vecinos, rexeitaba a inxustiza, ainda a pesares de que a inxustiza a estivo acompañando a maior parte da sua vida. Neste senso vouvos contar a historia que dela ouvin e que non sei que daría por vivila in situ. Por certo aló donde te atopes, quero que sepas que na miña casa, antes a túa, será haberá un oco para ti como ti sempre o tivestes para nos, por sempre grazas.
Alá polo 1950 existía en Galiza a figura do paneiro. O paneiro non tiña nada que ver co pan, senon cos panos. Era o que ía vendendo os retais polos pobos, este en cuestión, foi o que nos tocara en Palmeira, que lonxe de ter a humildade do que vende polos camiños, tiña a fachenda do que che perdoa a vida, cecais os principios do Corte Inglés …ate que chegaba a porta de Carmela. Ai! Haí daba en oso. Para chegar ate alí baixaba pola Rua do Espiño ate dobrar a dereita para encauzar a Rua do Medio e caseque o final no número séis achábase a casa da nosa protagonista. Carmela sempre rifaba con el:
- E logho canto pides por esa retal dourado?.
- Son cinco pesos.
- Cómo? é dourado ou é de ouro?.Ti toleaches, levas dous e xa vas pagho, ladrón do carallo, que aquí somos xente humilde pero non parvos.
- Non , por dous non cho podo deixar, senon perdo eu cartos.
- Pois logho vaite, xa volverás e despois heichos de dar ou non.
- Como moito catro e xa non lle ghano nada.
- Que te vaias, que agora xa non cho quero nin reghalado.
Cousas do destiño, ou non, o paneiro volvía como os cans asustados, co rabo entre as pernas, e petaba na porta de Carmela:
- Mira, vas ter sorte muller, xa é o último que me queda por vender así que valo levar polos dous pesos.
- Aghora non sei si cho quero- decíalle dándolle os dous pesos cunha man e arrincándolle o anaco de tela ca outra.
Desde esa, a maior parte dos vecinos dábanlle os cartos a Carmela para que lle mercase as telas, pola outra banda o paneiro cada vez que encaraba a Rua do Medio, xa ía con medo, percurando non parar moito cando vía que saía do número séis a sua dona.
Carmela tivo que marchar a Santiago a coidar no hospital a unha tía súa que tiña segundo os pseudomédicos unha enfermedade rarísima, semellante o aire do morto, estaba completamente esblancuxada, desnutrida, roída pola fame, destrozada polas andraxes da vida miserenta e escrava, pero xustificábase mellor polo aire do morto, quizáis cerrando os ollos á realidade ésta troca ate converterse nun paraíso, ou eso debían coidar eles.
O voltar para a casa, unha das veciñas, posiblemente a máis probe da rua, foille ensinar un retal que mercara cos aforros que lle quedaran despois de pasar penurias e traballo arreo para poder facerlle un vestidiño á sua pequena que xa non tiña case roupa que por:
- Mira Carmela, que retal dourado merquei onte para facerlle un vestidiño a Maruxiña.
- Ai! E máis é como o meu, pero non te preocupes que eu troco por outro e listo, de feito é unha cor máis para un meniña que para min. E canto che costou?.
- Costoume séis pesos.
- Canto? Séis pesos? Pois a min cobroume dous.
A veciña, derrubouse, e caendo de xoenllos o chan escomenzou a chorar, pois só ela sabía as que penas que pasara para poder mercar o retal, para que encima se aproveitaran dela desa maneira, non en van hai o dito: sempre chove na casa do probe. Carmela o vela tan triste e avergoñada, agarrouna do brazo, levantouna e dixo:
- Non chores, que mañá ten que pasar por aquí.
Ó día seguinte, o paneiro coma sempre baixou pola Rua do Espiño, torceu a dereita, e ainda non rematara de encarar a Rua do Medio, cando na parte da abaixo, do número séis, saia Carmela. Quedou parado, non sei si foi a intensidade da mirada dela ou os remorxos polo que fixera, pero fíxose un silenzo tan incómodo como espeso, que soio rachou Carmela:
-Aaaah, ladrón do carallo, a ti quería eu verche…
Non fixo falla nin unha verba máis, nunca unha tormenta cuspíu un raio tan rápido como o paneiro soltou os catro pesos. Nunca os xuices e avogados crebaron unha inxustiza en tan pouco tempo e de maneira tan tallante como a nosa heroína. Ogallá o mundo se enchera de Carmelas e non de falsos coidadores da xustiza para que os paneiros deste mundo, que hai moitos e de moitas crases, non se saian sempre ca súa cando de exprotar ós débiles tratan.