CROQUE (FRORES ENSANGUENTADAS DE SAN XOAN)

Croque de paixón, croque de estalida beleza, croque de morte.
(Croque: inicio-adorno-final)

(INICIO) Noite de San Xoán; xuntabamos madeira e amizade a partes igüais para acadar que a nosa fogueira competira en tempo e orgullo coas das nosos conveciños.

Non a coñecía, era parte activa da cadea humana que para o traslado de leña formaramos. Estaba a carón de min mais non lle prestaba atención ate que no mesmo intre en que me ía pasar unha pola de abidueiro enfeiticeime cos seus ollos e levei o máis forte e á vez menos dooroso dos croques que a susodita pola me puidera dar, fancendo que no lugar de gacear mil laidos, sospirara salaios de vertente amorosa.

(ADORNO) Somente motivados polo instinto e nese mesmo intre abandonamos a cadea e paseniñamente fomos camiñando como monicegos sen radar, recricando cas frores malvas de croque, previamente estaladas como manda a tradición (as frores de San Xoán estalan na mán), a sua xa de por si adornada cintura.

(FINAL) Saltando de rocha en rocha esvaramos os dous...ela abreu a cabeza e pechou para sempre os ollos; marchou como veu, silandeiramente, sen apenas coñecela; a min saiume un croque na cabeza, que pasou en dous días e outro no corazón que todavía non pasou. Xa as frores de San Xoán non me estalan somentes na man...

AINDA NON CHEGOU A HORA

AINDA NON CHEGOU A HORA

Era a muller máis escrava que xamáis vira, era miña tía, traballou arreo toda a vida para que nin a min nin a miña coitadiña nai nos faltase de nada. De nada nese tempo considerado o tempo da fame, era simplemente ter algo de comer case todolos días e ter algo que calzar e roupa non demasiado raida para por no inverno. Para acadar todo eso sacaba o gando a pastar cando ainda non cantara o galo, ía traballar a tódalas leiras cantas podía, o rematar ía as piñas e á leña para os señoritos e ainda atopaba tempo para coser na casa do cura, todo esto sin descoidar a casa nen a sua familia. Era todo xenio, cunha forteza física inagotable, nunca estaba queda, non lembro que se acostase antes das duas da mañá nin que se erguera despóis das cinco.Era escrava dos escravos da Galiza profunda, terra de nenos-home e de vellos de apenas corenta anos eivados e deformados por mor do traballo e as angurias que pasaban, facendo frores dos toxos que a vida lles ofertaba. E agora languidecía nunha cama de palla, morría a pesares dos nosos coidados. Polo que decidimos falar co cura a ver que podiamos facer. O señor cura tiña tempo para bautizar ó fillo do señorito máis non para darlle a extremaunción á miña tía, díxo que abondaba con que pouco antes de morrer lle botáramos unhas pingas de Auga Bendita debaixo da cama.Cheguei ao seu cuarto; case non alentaba, tiña os ollos pechados e un esblancuxado semblante que agoiraba o peor, que semellaba chamar a gritos á morte polo que decidín botarlle as pingas de auga debaixo da cama, máis cando ó ía a facer, sin abrir os ollos nin mover un só músculo do seu corpo díxome. “Estate queda Pepa, ainda non chegou a hora, xa che aviso eu”. Marchei asustada, non podía entender como sabía o que ía facer. Pasou o día, e a maña seguinte, cando lle ía limpar a habitación díxome: “Agora Pepa, agora chegoume a hora”; deseguida fun collela auga e botarlla por debaixo da cama- “grazas Pepa”- xa nunca máis voltou a falar.

PENUMBRA

PENUMBRA


...esa maldita luz outra vez..

Desperto no medio da noite, aterecido de frío, ruidoso silencio espido de razóns, e outra vez esa maldita luz esnaquizándome o sono, invadindo xudíamente o meu palestino estado onírico; sempre a mercede dela, desa bombilla... que alguén a apague, a oculte, a afogue....

Ao non poder dormir, levantome na penumbra da noite na miña xélida habitación e érgome agonizante, movéndome dun a outro lado sen máis sentido que o meu proprio instinto.


De repente sinto unhas dores que me derrotan, fanme encoller e agazapado nunha esquina da habitación escomenzo a tremer, entre pálpitos e convulsións, cecais tamén mercede á febre, creo divisar unha figura enfrente a min. Trato de acercarme a ela e a figura se achega a min..

“...non, non,...socorro, .. non pode ser, deus me axude, como pode ser, ¿que pasa hoxe?, ¿que é isto?...”

Hai un lobo na miña habitación, non pode ser, ten que ser a febre, delirios de vertente lobisome, o máis grande, terrible e fero que endexamáis vira ou imaxinara, cos ollos ensanguentados; si o demo existe debe ter a misma mirada, os mismos xeitos; achégome a el e el lonxe de afastarse acercase ao mesmo tempo ca min.

Xa case pegado a fera, instintivamente trato de afastalo golpeándolle con todalas miñas forzas...oese un ruido de cristais e o lobo e esvarécese, desaparece da miña vista, mais sinto que ainda segue aquí.

Desesperado, pecho os ollos e trato de esquencer todo o que está sucedendo, como si non mirando o problema desaparecera; aférrome a almofada da cama como Estados Unidos á liberdade petrolífera do pobo iraquí e alonxándome mentalmente dese maldito lugar, dese maldito animal e desa maldita luz consego dormirme...

Oito e media da mañán, o furioso son do despertador consegue interrumpir o meu pesadelo. Abro os ollos, xa é de día. As sábanas da cama están rasgadas, a fiestra aberta, o espello da porta do armario roto en anaquiños esparcidos polo chan e esa maldita luz blanca transformada no amarelo farol do sol, maldita lúa chea...

P.D.: Os comezos dun xoven lobisome.

A XOIA MÁIS BONITA

A XOIA MÁIS BONITA

Ela estaba cansa, un día esgotador no traballo. Non veía a hora de que chegara aquel home, como diría ela, posiblemente o mellor home do mundo. E chegou, vaia si chegou. Veu silandeiramente, sen apenas facer ruido, con aquel soriso terapéutico que xa de por sí, fai sentir mellor a quen o recibe. Ela subeu ao seu coche , e como o tempo non lle sobraba (cecais nunca lle chegaba cando se trataba de estar con el) aparcaron alí cerca, nunha pequena subida arroupada de árbores, piñeiros e castiñeiros sobor de todo, moi perto da praia, que entre os solpores da hora, o calor do verán e as sombras das árbores, facía que se respirara un extraño pero relaxante ambiente que invitaba ó descanso.

Con estas premisas ela pausaniñamente deslizou a sua cabeza ate as pernas del pechando os ollos mais sen quedar a dormir. Entonces pideulle que lle leera algo namentras ela aliviaba as tensións do traballo aloumiñada sobre o seu regazo.-“non podo meu amor, non teño nada que che poida ler aquí no coche, nembargantes vouche contar unha historia desas con final casi feliz”.

Nese mesmo intre escomenzou a historia o mesmo tempo que acariñaba o seu pelo, maxaseándoo agarimosamente, como a ela máis lle gorentaba…”esta é a historia dun home deses que a vida lle sorrira, tiña todo o que se pode mercar..case todo. A sua obsesión era atopar a xoia máis bonita do mundo. Entonces aconsellado por un experto viaxou ó Amazonas donde decían que había unha parte casi virxen pola inaccesibilidade do seu discurrir onde descansaban as pepitas de ouro máis brilantes e máis grandes que xamáis se atoparan ate entonces. Para poder facelo tivo que vender unha parte importante das suas posesións; organizou un grupo de espeleólogos e foi a buscar a sua xoia…a vida seguía sorrindolle, en pouco tempo atopou a pepita de ouro máis impresionante tanto polo seu tamaño como polo fermosa que ninguén achara antes e levouna para o seu pazo.

O chegar ó seu fogar era o home máis feliz da terra; pasaba o día mirando para ela, ate que chegou as suas mans un libro no que se aseguraba que no corazón de África existía unha mina oculta na que descansaban os diamantes máis grandes e puros do mundo. Xa a felicidade se perdera da sua face, xa a sua pepita de ouro non era a xoia máis bonita do mundo. Así que escomenzou a formar unha batida de homes para viaxar o continente negro. O chegar alí, todo parecía virlle en contra: as altas temperaturas, a falla dunhas coordenadas craras para atopar a susodita mina e o esgotamento ían minando a su moral xunto cos seu recursos; por riba cando xa se daban por vencidos levantouse unha tormenta de area que lles impedía recoller o campamento e marchar, así que se agocharon nas tendas de campaña ó abrigo dunha duna. Por fin dous días despóis rematou a tormenta. O sair descobriron que a tormenta desprazara a mesma duna que escolleran para resgardarse… a vida voltáballe a sorrir, xa que nese desprazamento a tormenta deixou o descuberto a entrada da ate entonces mística mina que endexamáis ninguén atopara. Entraron en ela e poideron comprobar que todo o que se expricaba no libro era totalmente certo, ate o ponto de encontrar que na entrada, xusto ós seus pes, descansaba a modo de carta de presentación o diamante máis grande e puro do mundo.

Xa de volta no pazo, volvía a albergarse en el o color da felicidade máis absoluta, xa tiña de novo e esta vez de verdade a xoia máis bonita do mundo, ou eso pensaba el…un mes máis tarde recibeu na sua casa a visita dun amigo que viña de vacacións de Inglaterra onde fora a ver o museo de Exiptoloxía e ensinoulle un folleto dos que alí recollera no que se falaba dun arco do que había constancia que se fixera pero que ate a fecha non se atopara. Era una arco dun valor incalculable, a lenda decía que estaba feito dun mineral extraterrestre, ribeteado de rubies e con motivo florais con base en ouro e realzado con ópalos e diamantes, posiblemente- remataba así o folleto-, “a xoia máis bonita do mundo”. Xa o diamante non enchía o seu ego, xa non era o que cobizaba, así que vendeu tódalas suas pertenzas (incluida a pepita de ouro e o diamante), e reuneu un grupo humano formado polos maiores expertos en exiptoloxía máis unha numerosísima cuadrilla de apoio xunto cos medios máis caros e sofisticados que nese momento había para desenterrar o preciado arco que se suponía que descansaba nun túnel secreto que percorría o camiño existente entre as pirámides de Keops e Kefrén. Dous meses de traballo levaban xa escavando túneles, pero non pararecía o arco. O orzamento previsto ía rematando e seguía sen aparecer, incluso algúns homes continuaron a búsqueda ainda sabendo que o xefe xa non lle podía pagar…pasaron os días ata que todo rematou, xa non quedaba nadie agás el mesmo. Namentras paseaba desesperado e xa sen ningún tipo de esperanza entre Keops e Kefrén a terra abreuse ós seus pes debido a cantidade de túneles que xa fixeran e caeu ó interior dunha cova que non fixeran eles; entrou nela e outra vez a vida volvíalle a sorrir, xa que alí, no fondo dese túnel, descansaba o maravilloso arco que tanto debería por atopar. Empezou a correr cara a él e abrazouno como quen se acolle a un derradeiro alento de salvación, acariñábao como unha nai a un fillo que languidece…estaba idolatrando a sua xoia cando un novo corremento de terra deixouno encerrado.
Morreu esfameado, lixento, aterecido de frío, sedento, huraño, só pero feliz, xa tiña a xoia máis bonita do mundo, ou eso creía el, xa que faleceu sen saber que a xoia máis bonita- e dándolle un bico a sua muller rematou a historia decindo- en realidade descansaba no meu regazo…quéroche miña xoia.

Cun amplo SORRISO

CUN AMPLO SORISO
“Chorei un océano de bágoas por ti, non secarei ningún deserto cos anacos deste sentimento para facerche feliz; ninguén vale tanto”. Xa pasaron oito anos e esas verbas seguen rebotando no meu maxín como os camaróns presos contra as redes dunha nasa. Era a primeira vez que eu deixaba a alguén. As miñas relacións sempre eran rachadas de maneira unilateral por parte das miñas parellas. Pero esta vez era distinto, necesitaba o meu espazo vital, a miña parcela de liberdade. Recordo a primeira vez que a vin; chegou cun amplo soriso deses que non necesitan do cambio climático para adiantar o comezo da primaveira en decembro. Viña ademáis acompañada dun ramo de frores, coidaba que eso so eran regalos para mulleres, pero cain na conta de que non é un presente para mulleres senon que somentes elas son o suficientemente intelixentes para darlle o valor que realmente teñen.
Despois de deixala, estivo loitando con todalas suas forzas para recuperar a nosa a relación ate que non pudo máis e cuspiu case sen forzas esas verbas que non esquenzo.
Nenbargantes, coido que agora eu son eu o que necesito atopala para ceibar a miña liberdade que debece por verme con ela. Outra vez como desde hai oito anos voltou a deixar un ramo de frores ao pé do meu nicho e marchou, cun amplo soriso deses que…

INOCENCIA

INOCENCIA
“Elvis Presley naseu en Ghalisia...”
Era un día estrano de calor, cunha escura cor no ceo que amenazaba tormenta; un deses días nos que as nubes semellan querer por lindes ao espazo aéreo, de feito caían sobor da dársena de Bueu pingas de choiva que apenas se sentían ainda que aos pouquiños nos ía calando a todos.

Algo acontecía naquela dársena. Un grupo de cativos ollaban sinalando cara ela cunha mistura de tensión, asombro e curiosidade.

De pronto chegou un dos da banda ca cara deformada como por un golpe e a roupa sanguinolenta con novas que segundo el mesmo escoitara no telediario, falando con acento das Rias Baixas, un castelán galeguizado a forza de introducirlle gheadas e seseos.
- ¿Escoitastedes as notisiiiiiiias? Eeeelvis Presley naseu en Ghalisiiiiiiiiia.-dixo cantando, como si fose de Marín.
Ninguén lle fixo caso, estaban todos absortos co suceso da dársena, nin tan siquera fitaron cara el, agás unha extraña persoaxe que o rapaz nunca vira.
- Eso que dis e mentira, Elvis Presley naceu en Tupelo, no estado de Mississippi.
- Que sí- insisteu- que o dixeron no telediario...polo visto naseu en Palmeira eeee..e era pequeño-improvisou.
- Elvis era máis ben alto.- replicoulle sorrindo.
-Boh, paresía alto porque porque...-volvía a improvisar-...porque os americanos son pequenos ou, ou ou...ou cresería polo cambio de aires; hai moita xenté que lle afecta moito como ....como a Elvis Presley. A extraña figura escachou a rir.
Continuaron mirando cara a dársena donde tres pequenos barcos pesqueiros”dos que andan á sardina”, según comentaba un dos rapaces cunha pose de autoridade en cuestións náuticas, tentaban sacar algo do mar; algo que desde a lonxanía semellaba un tronco dunha árbore, ou un peixe grande, ou...o de sempre, maldita sexa, outro pescador afogado que pasa a engrosar a longa lista do cemeterio náutico de Galicia. Poderíamos facer nesta nosa nación un salón náutico-necropesqueiro con tódolas crases de afogamentos: por descoido, por celos, por confianza, por carraxe, por fame, por decisión propria...cecais estes dous últimos sexan os máis terribles e só por iso serían os stands máis visitados da nosa necroexposición; así funciona o ser humano, supostamente o máis racional dos animáis co máis animal dos raciocinios.

O afogado xa estaba sobre o peirao metido nun dos sacos que as autoridades correspondentes teñen preparados para estes tristes casos. O rapaz e a estraña figura acercáronse ate o lugar donde se achaba o cadáver. O cativo asombrouse ó ver á sua nai chorando diante da bolsa do afogado, mais perto del había unha antiga cassette rota e desfiañada de Elvis Presley que chamou a sua atención. Namentras o a extrana figura acercouse a nai do rapaz e escoitou a unha señora que decía:”coitadiña, onte morreu o seu fillo Akeliño nun accidente e hoxe o seu marido afogado”.
O rapaz fitou para a cassette de Elvis Presley, para a nai e para a bolsa do cadáver e pensou para el mesmo “mi madriña, non sei si Elvis Presley naseu en Palmeira pero mira por donde, veu morrer a Bueu, e preghuntome eu, desde cando a miña nai é fan de Elvis”.
Elvis Presley colleu o rapaz pola man e díxolle:”vente Akeliño, imos a buscar ó teu pai”.
Akeliño, co máis terrible das inocencias contestoulle:”ooooh, meu pai vai a tardar en chegar que saiu a pescar”

Elvis Presley fitou cara él e votoulle un soriso de compasión con bágoas nos ollos...coido que é a primeira vez que vin chorar a un espírito.