PENUMBRA
...esa maldita luz outra vez..
Desperto no medio da noite, aterecido de frío, ruidoso silencio espido de razóns, e outra vez esa maldita luz esnaquizándome o sono, invadindo xudíamente o meu palestino estado onírico; sempre a mercede dela, desa bombilla... que alguén a apague, a oculte, a afogue....
Ao non poder dormir, levantome na penumbra da noite na miña xélida habitación e érgome agonizante, movéndome dun a outro lado sen máis sentido que o meu proprio instinto.
De repente sinto unhas dores que me derrotan, fanme encoller e agazapado nunha esquina da habitación escomenzo a tremer, entre pálpitos e convulsións, cecais tamén mercede á febre, creo divisar unha figura enfrente a min. Trato de acercarme a ela e a figura se achega a min..
“...non, non,...socorro, .. non pode ser, deus me axude, como pode ser, ¿que pasa hoxe?, ¿que é isto?...”
Hai un lobo na miña habitación, non pode ser, ten que ser a febre, delirios de vertente lobisome, o máis grande, terrible e fero que endexamáis vira ou imaxinara, cos ollos ensanguentados; si o demo existe debe ter a misma mirada, os mismos xeitos; achégome a el e el lonxe de afastarse acercase ao mesmo tempo ca min.
Xa case pegado a fera, instintivamente trato de afastalo golpeándolle con todalas miñas forzas...oese un ruido de cristais e o lobo e esvarécese, desaparece da miña vista, mais sinto que ainda segue aquí.
Desesperado, pecho os ollos e trato de esquencer todo o que está sucedendo, como si non mirando o problema desaparecera; aférrome a almofada da cama como Estados Unidos á liberdade petrolífera do pobo iraquí e alonxándome mentalmente dese maldito lugar, dese maldito animal e desa maldita luz consego dormirme...
Oito e media da mañán, o furioso son do despertador consegue interrumpir o meu pesadelo. Abro os ollos, xa é de día. As sábanas da cama están rasgadas, a fiestra aberta, o espello da porta do armario roto en anaquiños esparcidos polo chan e esa maldita luz blanca transformada no amarelo farol do sol, maldita lúa chea...
P.D.: Os comezos dun xoven lobisome.
...esa maldita luz outra vez..
Desperto no medio da noite, aterecido de frío, ruidoso silencio espido de razóns, e outra vez esa maldita luz esnaquizándome o sono, invadindo xudíamente o meu palestino estado onírico; sempre a mercede dela, desa bombilla... que alguén a apague, a oculte, a afogue....
Ao non poder dormir, levantome na penumbra da noite na miña xélida habitación e érgome agonizante, movéndome dun a outro lado sen máis sentido que o meu proprio instinto.
De repente sinto unhas dores que me derrotan, fanme encoller e agazapado nunha esquina da habitación escomenzo a tremer, entre pálpitos e convulsións, cecais tamén mercede á febre, creo divisar unha figura enfrente a min. Trato de acercarme a ela e a figura se achega a min..
“...non, non,...socorro, .. non pode ser, deus me axude, como pode ser, ¿que pasa hoxe?, ¿que é isto?...”
Hai un lobo na miña habitación, non pode ser, ten que ser a febre, delirios de vertente lobisome, o máis grande, terrible e fero que endexamáis vira ou imaxinara, cos ollos ensanguentados; si o demo existe debe ter a misma mirada, os mismos xeitos; achégome a el e el lonxe de afastarse acercase ao mesmo tempo ca min.
Xa case pegado a fera, instintivamente trato de afastalo golpeándolle con todalas miñas forzas...oese un ruido de cristais e o lobo e esvarécese, desaparece da miña vista, mais sinto que ainda segue aquí.
Desesperado, pecho os ollos e trato de esquencer todo o que está sucedendo, como si non mirando o problema desaparecera; aférrome a almofada da cama como Estados Unidos á liberdade petrolífera do pobo iraquí e alonxándome mentalmente dese maldito lugar, dese maldito animal e desa maldita luz consego dormirme...
Oito e media da mañán, o furioso son do despertador consegue interrumpir o meu pesadelo. Abro os ollos, xa é de día. As sábanas da cama están rasgadas, a fiestra aberta, o espello da porta do armario roto en anaquiños esparcidos polo chan e esa maldita luz blanca transformada no amarelo farol do sol, maldita lúa chea...
P.D.: Os comezos dun xoven lobisome.
No hay comentarios:
Publicar un comentario