Cun amplo SORRISO

CUN AMPLO SORISO
“Chorei un océano de bágoas por ti, non secarei ningún deserto cos anacos deste sentimento para facerche feliz; ninguén vale tanto”. Xa pasaron oito anos e esas verbas seguen rebotando no meu maxín como os camaróns presos contra as redes dunha nasa. Era a primeira vez que eu deixaba a alguén. As miñas relacións sempre eran rachadas de maneira unilateral por parte das miñas parellas. Pero esta vez era distinto, necesitaba o meu espazo vital, a miña parcela de liberdade. Recordo a primeira vez que a vin; chegou cun amplo soriso deses que non necesitan do cambio climático para adiantar o comezo da primaveira en decembro. Viña ademáis acompañada dun ramo de frores, coidaba que eso so eran regalos para mulleres, pero cain na conta de que non é un presente para mulleres senon que somentes elas son o suficientemente intelixentes para darlle o valor que realmente teñen.
Despois de deixala, estivo loitando con todalas suas forzas para recuperar a nosa a relación ate que non pudo máis e cuspiu case sen forzas esas verbas que non esquenzo.
Nenbargantes, coido que agora eu son eu o que necesito atopala para ceibar a miña liberdade que debece por verme con ela. Outra vez como desde hai oito anos voltou a deixar un ramo de frores ao pé do meu nicho e marchou, cun amplo soriso deses que…