A XOIA MÁIS BONITA

A XOIA MÁIS BONITA

Ela estaba cansa, un día esgotador no traballo. Non veía a hora de que chegara aquel home, como diría ela, posiblemente o mellor home do mundo. E chegou, vaia si chegou. Veu silandeiramente, sen apenas facer ruido, con aquel soriso terapéutico que xa de por sí, fai sentir mellor a quen o recibe. Ela subeu ao seu coche , e como o tempo non lle sobraba (cecais nunca lle chegaba cando se trataba de estar con el) aparcaron alí cerca, nunha pequena subida arroupada de árbores, piñeiros e castiñeiros sobor de todo, moi perto da praia, que entre os solpores da hora, o calor do verán e as sombras das árbores, facía que se respirara un extraño pero relaxante ambiente que invitaba ó descanso.

Con estas premisas ela pausaniñamente deslizou a sua cabeza ate as pernas del pechando os ollos mais sen quedar a dormir. Entonces pideulle que lle leera algo namentras ela aliviaba as tensións do traballo aloumiñada sobre o seu regazo.-“non podo meu amor, non teño nada que che poida ler aquí no coche, nembargantes vouche contar unha historia desas con final casi feliz”.

Nese mesmo intre escomenzou a historia o mesmo tempo que acariñaba o seu pelo, maxaseándoo agarimosamente, como a ela máis lle gorentaba…”esta é a historia dun home deses que a vida lle sorrira, tiña todo o que se pode mercar..case todo. A sua obsesión era atopar a xoia máis bonita do mundo. Entonces aconsellado por un experto viaxou ó Amazonas donde decían que había unha parte casi virxen pola inaccesibilidade do seu discurrir onde descansaban as pepitas de ouro máis brilantes e máis grandes que xamáis se atoparan ate entonces. Para poder facelo tivo que vender unha parte importante das suas posesións; organizou un grupo de espeleólogos e foi a buscar a sua xoia…a vida seguía sorrindolle, en pouco tempo atopou a pepita de ouro máis impresionante tanto polo seu tamaño como polo fermosa que ninguén achara antes e levouna para o seu pazo.

O chegar ó seu fogar era o home máis feliz da terra; pasaba o día mirando para ela, ate que chegou as suas mans un libro no que se aseguraba que no corazón de África existía unha mina oculta na que descansaban os diamantes máis grandes e puros do mundo. Xa a felicidade se perdera da sua face, xa a sua pepita de ouro non era a xoia máis bonita do mundo. Así que escomenzou a formar unha batida de homes para viaxar o continente negro. O chegar alí, todo parecía virlle en contra: as altas temperaturas, a falla dunhas coordenadas craras para atopar a susodita mina e o esgotamento ían minando a su moral xunto cos seu recursos; por riba cando xa se daban por vencidos levantouse unha tormenta de area que lles impedía recoller o campamento e marchar, así que se agocharon nas tendas de campaña ó abrigo dunha duna. Por fin dous días despóis rematou a tormenta. O sair descobriron que a tormenta desprazara a mesma duna que escolleran para resgardarse… a vida voltáballe a sorrir, xa que nese desprazamento a tormenta deixou o descuberto a entrada da ate entonces mística mina que endexamáis ninguén atopara. Entraron en ela e poideron comprobar que todo o que se expricaba no libro era totalmente certo, ate o ponto de encontrar que na entrada, xusto ós seus pes, descansaba a modo de carta de presentación o diamante máis grande e puro do mundo.

Xa de volta no pazo, volvía a albergarse en el o color da felicidade máis absoluta, xa tiña de novo e esta vez de verdade a xoia máis bonita do mundo, ou eso pensaba el…un mes máis tarde recibeu na sua casa a visita dun amigo que viña de vacacións de Inglaterra onde fora a ver o museo de Exiptoloxía e ensinoulle un folleto dos que alí recollera no que se falaba dun arco do que había constancia que se fixera pero que ate a fecha non se atopara. Era una arco dun valor incalculable, a lenda decía que estaba feito dun mineral extraterrestre, ribeteado de rubies e con motivo florais con base en ouro e realzado con ópalos e diamantes, posiblemente- remataba así o folleto-, “a xoia máis bonita do mundo”. Xa o diamante non enchía o seu ego, xa non era o que cobizaba, así que vendeu tódalas suas pertenzas (incluida a pepita de ouro e o diamante), e reuneu un grupo humano formado polos maiores expertos en exiptoloxía máis unha numerosísima cuadrilla de apoio xunto cos medios máis caros e sofisticados que nese momento había para desenterrar o preciado arco que se suponía que descansaba nun túnel secreto que percorría o camiño existente entre as pirámides de Keops e Kefrén. Dous meses de traballo levaban xa escavando túneles, pero non pararecía o arco. O orzamento previsto ía rematando e seguía sen aparecer, incluso algúns homes continuaron a búsqueda ainda sabendo que o xefe xa non lle podía pagar…pasaron os días ata que todo rematou, xa non quedaba nadie agás el mesmo. Namentras paseaba desesperado e xa sen ningún tipo de esperanza entre Keops e Kefrén a terra abreuse ós seus pes debido a cantidade de túneles que xa fixeran e caeu ó interior dunha cova que non fixeran eles; entrou nela e outra vez a vida volvíalle a sorrir, xa que alí, no fondo dese túnel, descansaba o maravilloso arco que tanto debería por atopar. Empezou a correr cara a él e abrazouno como quen se acolle a un derradeiro alento de salvación, acariñábao como unha nai a un fillo que languidece…estaba idolatrando a sua xoia cando un novo corremento de terra deixouno encerrado.
Morreu esfameado, lixento, aterecido de frío, sedento, huraño, só pero feliz, xa tiña a xoia máis bonita do mundo, ou eso creía el, xa que faleceu sen saber que a xoia máis bonita- e dándolle un bico a sua muller rematou a historia decindo- en realidade descansaba no meu regazo…quéroche miña xoia.